Van Pretoria tot Ilha de Mocambique, 6e blog.

“Dit was so lekker om julle te ontmoed.  Ek hoop ons kan kontak hou, alhoewel die lewe so vinnig is en alles mens baie besig hou.  Ons vertrou dat julle verder 'n baie voorspoedige en opwindende reis sal he sonder teenspoed en met hope gesondheid.  Julle pas goed bymekaar en geniet elke oomblik wat julle saam het; tyd vlieg vinnig en dinge verander.  Baie duisend groete...”

Het bovenstaande prachtige afscheidsbericht kregen we van de man van de camping in Pretoria, waarvan ik eerder zijn ‘grap’ citeerde. We hadden hem onze harde schijf geleend voor wat films en series en dit liet hij erop achter. Afrikaans is een erg grappige taal, zo gelijk aan het Nederlands en toch ook zo anders.

We zijn goed ‘georganiseerd’ Pretoria uitgereden. De auto heeft een uitgebreide beurt gehad, onze Tanzaniaanse visa’s zitten netjes in ons paspoort, na wat moeite hebben we nu een goede voorraad US Dollars in ons bezit (en goed verstopt op zeer inventieve plekken), boodschappen zijn gedaan.

Onderweg naar de Blijde Rivier Canyon hebben we overnacht op een prachtige camping, waar we het rijk weer eens voor ons alleen hadden, met een flink vuur voor ons warme water en een accu in de hoek voor het licht in het douche-en toiletgebouw (boerenschuur). ‘Altijdgedacht’ wijn (gekocht in Pretoria!), kaasplankje, kampvuur en bijna volle maan..helemaal goed. De dag erna door naar de Canyon, prachtig, maar ook erg druk en toeristisch. Bij het zwembad op de camping  de gehele dag luide Zuid Afrikaanse muziek (klinkt als Duitse Schlager) en Bingo! We wilden daar  graag raften (we hebben de smaak te pakken), maar dit was helaas niet mogelijk omdat de hippo’s net jonkies hadden gekregen en ze in hun bescherm-modus mensen zouden aanvallen. We zijn een middag gaan tuben, wat ook leuk was. Hierna was Kruger aan de beurt. Aangezien het een public holiday was en wij natuurlijk weer eens veel te laat met boeken, hadden we bedacht dat we slechts 1 dag door het centrale deel van het park zouden rijden. Die middag bleken er toch afzeggingen te zijn op 1 van de campings en hebben we ons bezoek compleet gemaakt met een ‘night drive’ en ‘morning walk’, wat beiden erg leuk was. Het rijden zelf was wisselend, van urenlang half slapend de bosjes in staren tot het zien van veel mooie beesten (al hebben we nog steeds geen leeuw gezien!!). Toen we vrij noordelijk het park weer uitreden kwamen we in een voormalig ‘homeland’ terecht, Venda. Het leek hier alsof de mensen nog nooit eerder blanken hadden gezien. We hebben hierna tevens nog een nacht gekampeerd op een grote camping vlakbij de grens met Zimbabwe. Hier hadden zowel Joris als ik eindelijk weer eens ‘echt’ contact met lokale bewoners. Er zat een groot zwembad bij waar veel mensen zich hadden verzameld. Ik heb uiteindelijk vrouwen en kinderen zwemles gegeven (komt dat certificaat toch nog een beetje van pas) en Joris heeft een leuk gesprek gehad met een groep studenten.

En toen was het tijd om het volgende land in te gaan, met volle tank en koelbox. Bij een grensovergang in Afrika weet je blijkbaar nooit wat je kunt verwachten, dit werd zeker weer een  bijzondere ervaring. De Zuid Afrikaanse kant was een beetje verwarrend, maar we waren daar snel klaar. Vervolgens de brug over en toen nog wat meer verwarring bij de Zimbabwaanse kant. Ten eerste was er na de brug niet echt een weg. Het stuk grond dat het meeste op een weg leek leidde naar een soort grote legertent. Wij toen maar die kant op. Hier vroeg een agent of we misschien wat te eten voor hem hadden en een iets te vlotte jongen probeerde het voor elkaar te krijgen dat we hem onze paspoorten en autopapieren gaven en dan zou hij alles wel even regelen in ca. 20 minuten. We besloten toen dat we toch niet op de goede plek waren en gingen een stukje terug. We zagen verderop een wat officieler uitziend gebouw, maar de ‘weg’ ernaartoe was afgezet met pillonnen. Na wat getwijfel ben ik uitgestapt, heb een pillon opzij gezet en zo konden we toch doorrijden. Bij deze grens zijn uiteindelijk ca. 2 uur bezig geweest. Geen lange rijen, maar wel veel rijen en veel verwarring. Er was steeds weer een ander formulier nodig of een andere stempel.

Eenmaal in het land begon het feest der ‘police roadblocks’, meestal stonden ze opgesteld in de schaduw van een boom, we mochten gelukkig steeds al snel weer doorrijden. Er werd vaak even gevraagd naar onze gevaren driehoeken/ brandblusser en soms Joris’ zijn rijbewijs. Voor dit laatste overhandigde we dan vrolijk een kopie en ondanks wat verbazing hier en daar hebben we (even afkloppen) nog steeds geen origineel hoeven laten zien. Na een paar uur rijden werden we weer eens aangehouden en toen werd er na veel onverstaanbaar gemompel gevraagd of we plek hadden voor 2 agenten. Helaas, volle bak (met al onze spullen). Gelukkig mochten we toen snel weer door. De wegen bleken prima en genoeg te zien onderweg, veel mensen langs de weg met koffers en watermeloenen...De eerste keer tanken was leuk, de generator moest hiervoor aangezet worden.

Onze eerste stop was bij Great Zimbabwe, waar we de volgende dag een rondleiding hebben genomen door de overblijfselen van deze (ruine) stad uit de 11e eeuw, in de buurt van Masvingo. Het is een World Heritage Site, hier merk je niet zoveel van, maar we konden er wel een rondleiding krijgen en er was een bescheiden museum bij. We hebben hier 2 dagen op de camping gestaan, waarbij we van flinke droogte naar heftige regenbuien gingen.

Hierna zijn we doorgereden naar Mutare. Onderweg was weer veel te zien, veel mensen lopend onderweg, veel verkopers van allerlei waar. Er werden bijvoorbeeld veel matten verkocht en in dit gebied zag je dat er in de hars van de bomen hiervoor grote vlakken waren uitgesneden. Verder waren er natuurlijk weer veel politie ‘road blocks’, maar hierbij geen problemen. We zouden onderweg stoppen bij ‘hot springs’, maar die hebben we helaas niet kunnen vinden (wel een bordje, maar dat leidde nergens naartoe). We zijn toen doorgereden naar de prachtige (groene) Pvumba Mountains. Daar moesten we volgens meerdere reisgidsen perse taart gaan eten bij Tony! Homoseksualiteit is streng verboden in Zimbabwe, maar we denken dat zijn taart zo goed is, dat men daar een uitzondering voor maakt. We werden hier a.h.w. verrast met een prachtig theehuis, met taart (en keuze) waar je u tegen zegt..en de warme choolade melk met kardamon en sinaasappel maakte de ervaring compleet. Erg leuk om dit te ervaren in het midden van de bush! Terwijl we daar zaten kwam een stel binnen dat we al eerder bij Great Zim. Hadden ontmoet en aangezien het ondertussen met bakken uit de hemel kwam zijn we daarna met z’n vieren naar een soort hostel gegaan (deze was grotendeels afgebrand, maar er was nog een soort huiskamertje en nog 2 slaapkamers) waar we de hele avond gezellig hebben zitten praten. In die omgeving zit het beroemde Leopard Rock hotel, een beetje vergane glorie, maar toh leuk om te zien (en blijkbaar 1 van de mooiste golfbanen ter wereld). Wij zijn daar de volgende ochtend gaan ontbijten, waarbij we wel een beetje afstaken bij de rest van de mensen in de ontbijtzaal. Wij waren in ieder geval de enige zonder polo. Na dit heerlijke ontbijt zijn we doorgereden naar Honde valley. Groen, groen, groen!! Fruitbomen, koffieplantages, bergen, prachtig. We hebben daar een nachtje gekampeerd om vervolgens door te rijden naar de grens van Mozambique. Dit was (wederom) een bijzonder grens-ervaring. We troffen daar een norse ‘hoge pief’ die in het rap Portugees zei dat we, omdat we voor het eerst Mozambique in wilden, terug moesten naar Harare (grote stad meer naar het noorden van Zimbabwe). Dit werd naar ons verteld door een jonge man die zich over ons had ontfermd. Hij legde uit dat we deze man gewoon wat etra geld moesten geven en dat we er dan wel in zouden mogen!! Wij gaven toen heel vriendelijk lachend (bijkbaar essentieel in dit soort situaties) aan dat de visa e.d. al duur genoeg waren en dat we natuurlijk niet naar Harare zouden gaan. We wilden gewoon het land in. Dit werkte en ondanks dat de hoge pief nors bleef, konden we toen doorgaan met invullen van de vele formulieren en op de foto voor ons visum dat netjes in ons paspoort werd geplakt.

500 meter na de grens werden we aangehouden door iemand van de douane. Hij was op zoek naar geweren en Whiskey (en zag iets verdachts in onze kampeerstoelen, nadat Joris deze uit de zak had gehaald was hij er pas van overtuigd dat dit geen geweren waren!). In Mozambique spreken ze dus Portugees (je leerst tijdens zo’n reis veel over de gescheidenis van dit soort landen, niet altijd even leuk). Verder vallen ons kleine dingen op, zoals het feit dat er hier veel wordt gefietst en dat vrouwen hun baby’s meer op hun heupen dragen, wat erg handig kan zijn, want als je dan loopt te sjouwen met spullen op je hoofd, dan kun je ondertussen gewoon borstvoeding geven! Onze eerste stop zou het Gorongosa NP zijn. Deze bleek helaas nog gesloten (niemand weet waarom en volgens de reisgidsen zijn ze het hele jaar open). Omdat we toch ergens moesten overnachten en niet in het donker door wilden rijden, reed Joris toch de dirt road op richting het park. We hadden besloten dan desnoods maar voor het hek te kamperen, dan waren we in ieder geval veilig de weg af. Vlak voor het hek zagen we een bordje van Piet en Ria van Zyl, waar we toen hoopvol op af zijn gereden. Dit bleken Zuid Afrikanen te zijn met een mooie camping. Ze mogen dit alleen niet adverteren omdat ze na lange tijd nog steeds geen vergunning hebben. Alle gasten betalen hier in de vorm van een donatie. Piet raadde ons aan om de volgende dag een wandeling te maken door een mooi gebied en daar dan te gaan zwemmen in de watervallen. We zijn toen op stap gegaan met een gids, hij zat op de passagier stoel en voor mij hadden we met wat kunst- en vlieg werk ruimte gemaakt om achterin te zitten. Hij sprak alleen Portugees (en tegen mijn verwahting in is het erg moeilijk om met mensen te communiceren, ik had verwacht dat we ons wel zouden redden met onze kennis van Frans, Spaans en wat restjes Latijn), dus we hebben helaas weinig met elkaar kunnen praten. De weg hiernaartoe bleek vreselijk slecht, het werd een behoorlijk helse rit waarbij we helaas een deuk zijn opgelopen in de treeplank, slechts cosmetisch, dus geen ramp, maar toh jammer). Tijdens de wandeling was het blijkbaar nogal een ding dat we de Groene Wielewaal (vogel) zouden zien en horen, blijkbaar komen vanuit de hele wereld vogelliefhebbers naar deze plek toe omdat hij alleen hier leeft. We hebben m gezien, hij is inderdaad groen...

Toen door naar Caia, dat ligt aan de Zambezi rivier. Hier konden we over een prachtige nieuwe brug met verlichting! Onderweg zagen we steeds meer vrouwen in wat meer traditionele kledij, de meest kleurrijke doeken. En waar wij onze ogen uitkijken, bleken wij zelf ook steeds meer een bezienswaardigheid te worden!De wegen zijn erg afwisselend, van vreselijk slecht met nare ‘potholes’ tot spliternieuw wegdek waar je met 100 km per uur overheen kan razen. De dag erna werd een lange rij dag om die avond aan te komen bij de kust, vanwaar we de volgende dag over de brug zouden gaan naar Ilha de Mozambique, nog een World Heritage Site. We hebben die naht gekameerd op een mooi plekje aan het strand, maar ondanks de schuur met toiletten en douches, was ergeen stromend water. Daar hadden we het allebei wel lastig mee, aangezien het snikheet was en heel erg vochtig. Vandaar dat we de volgende dag heerlijk een hotelletje hebben genomen op het eiland zelf. Hier hebben we een aantal dagen erg genoten van de luxe van een kamer, een douche, een zwembad, lekker eten (Portugesen hebben ervoor gezorgd dat ze in dit land overal brood verkopen!) en leuke gesprekken met een paar andere reizigers. Terwijl ik dit schrijf zit Joris weer eens te wachten tot ik eindelijk klaar ben zodat we zo door kunnen gaan naar het noorden, Pemba.

Hieronder weer de link voor de foto’s:

https://picasaweb.google.com/102779940520925305445/6eBlogAfrikaPretoriaTotIlhaDeMocambique?authuser=0&authkey=Gv1sRgCPfijL2atOriXg&feat=directlink

Groeten, Ilse