Van Outjo NA tot Cederberg SA

Bij deze eerst weer de foto link:

https://picasaweb.google.com/102779940520925305445/11BlogVanOutjoNATotCederbergSA?authuser=0&authkey=Gv1sRgCLnGv6um8OjQSQ&feat=directlink

Na onze dagen in Etosha was het weer tijd om de ware wereld in te trekken. Onze eerste (korte) stop was Outjo. Een Duits/ Afrikaans stadje waar we terecht konden voor Apfelstrudel en capuchino...Na wat internetten zijn we toen doorgereden naar Brandberg. Mooie ‘zand’ camping in the middle of nowhere. Hier komen geregeld woestijn olifanten op bezoek, wat wij helaas moesten missen. De volgende ochtend hebben we daar in de buurt een wandeling gemaakt met een gids. Hier zijn namelijk hele oude rotstekeningen gevonden (2000 tot 5000 jaar). De meeste aandacht gaat hier uit naar de ‘White Lady’. Een archeoloog heeft ooit bedacht dat dit een tekening van een blanke vrouw was. Ze denken tegenwoordig dat het een ‘San’ jongen betreft (waarschijnlijk vanwege zijn duidelijke geslachtsdeel), die is bedekt met witte klei als onderdeel van een ceremonie! Na de wandeling zijn we doorgereden richting Henties Baai. Onderweg werd goed duidelijk hoe leeg en droog Namibie is. Vlak voor de kust werd de lucht plots erg bewolkt en daar aangekomen kregen we het gevoel alsof we in Scheveningen waren. Daarbij verward door de felgekleurde huizen omringd door zand. Blijkbaar verdienen veel mensen hier goed geld met uranium en vis. Met nog wat extra kleding aan zijn we heerlijke vis gaan eten om vervolgens door te rijden naar Swakopmund. Een groot deel van de inwoners van dit stadje is en spreekt Duits, wat het erg sureel maakte. We zijn daar een aantal dagen gebleven. Natuurlijk moest Joris daar schnitzel eten (grote fan) en een biertje drinken. We zijn daar die avond in de Brauhause 2 mannen tegengekomen die ons het Swakopmundse uitgaansleven wilden laten kennen. We zijn in hun ‘bakkies’ meegereden naar de lokale ‘bikers club’ (geen motor gezien). Dit was een bijzondere ervaring. We werden vooraf nog een beetje gewaarschuwd voor de ruigheid van de mensen daar, maar eenmaal op de dansvloer voelde het als een vreemde stap terug in de tijd. Allerlei oude housemuziek e.d. EN de mensen die dansten, dansten slechts als koppel en dit in Foxtrot style!!! Wij werden dan ook erg raar aangekeken. Een enkele man durfde mij ten dans te vragen, maar ik laat me nou eenmaal niet zo goed leiden, ik spring liever in de rondte. Daarnaast werd ons meerdere keren gevraagd of we getrouwd waren. Later legde iemand me uit dat dit kwam doordat ik geen ring draag en dat dit blijkbaar wat vragen opriep. We hebben daar een stel (MC en Martina) ontmoet dat blijkbaar door onze ‘raar’ heid heen kon kijken en zij nodigden ons uit om bij hun op de boerderij te komen. Ze wonen midden in de Kalahari woestijn, de dichstbijzijnde winkel is 120 km bij hun vandaan. Ze hebben 3 jonge dochters. De oudtse is 7 en zij gaat nu 1 dag per week naar de basisschool, 160 km bij hun vandaan! Komend jaar zullen ze haar op zondag avond brengen en op vrijdag avond weer ophalen. Ze zeggen op z’n Afrikaans dat ze dan op hostel zal blijven. Op hun gigantische boerderij fokken ze o.a. springbokken die ze zo nu en dan schieten, slachten en verkopen in heel Namibie. De avond erna nodigden ze ons uit bij zijn ouders die in Swakopmund wonen. We hebben daar een fantastische bbq gehad met vlees van eigen boerderij (lees: schaap, Oryx en springbok). Een Namibische specialiteit is binnenstebuiten gekeerde lamsdarm die krokant gebakken worden genuttigd. Ik heb dit even aan me voorbij laten gaan! De laatste dag in dit stadje zouden we gaan sandboarden en de duinen die er net buiten liggen. Ik had helaas flink last van m’n rug en ben alleen maar meegegaan om foto’s te maken. Dit was een erg leuke ochtend. Je kon kiezen tussen staand en liggend (met de laatste optie ga je met ca. 70 km per uur de heuvel af. Zie foto’s. Ik hoop zeker op een herkansing. Na Swakopmund zijn we naar Windhoek gereden. De auto deed erg moeilijk en we wilden er even goed naar laten kijken bij een Mitshubishi garage. Hier bleek de brandstof pomp stuk te zijn, deze werd vervangen en na een uitgebreide service konden we weer door. Na 2 nachten op de stadscamping waren we blij dat we het land weer in konden, in de stad voelde het een stuk minder veilig. We zijn toen weer richting de kust gereden, naar Solitaire. We hadden hier in Nederland al een boek over gelezen. Geschreven door een Nederlander die daar ooit terecht kwam terwijl daar nog zo goed als niks was. We zouden hier slechts 1 nacht bllijven, maar doordat we allebei behoorlijk ziek waren, zijn we uiteindelijk 3 nachten gebleven. Onze volgende bestemming was Sesriem, Sossusvlei en Deadvlei. Een heleboel zand! Bijzonder om daar te wandelen, met name omdat wij het onbewust zo hadden uitgekiend dat we daar tegen de stroming in gingen. Iedereen gaat daar de duinen in voor de zonsopkomst en de zonsondergang. Wij waren er midden op de dag, helemaal alleen. Erg fijn. Na deze overvloed aan zand was het tijd voor nog wat meer zand in de Kalahari woestijn. We gingen nu namelijk op bezoek bij de familie Horn. Met de coordinaten in de gps zouden we het moeten kunnen vinden (ze wonen namelijk zo afgelegen dat ze geen adres hebben). Die avond reden we op het laatste stuk gravel weg en werden we gelukkig tegemoet gereden door MC, die ons vervolgens nog 12 km begeleidde over een diepe zandweg. De hieropvolgende dagen waren heel bijzonder. We hebben een vrij goed beeld kunnen krijgen van het leven op een Namibische boerderij, met alle in’s en out’s, alle voor- en nadelen. Daar vertel ik graag meer over als we weer in Nederland zijn. Na een aantal dagen was het tijd om weer te gaan rijden omdat we een campingplek hadden moeten boeken in Kgalagadi Tansfrontier park. De reden hiervan is, is dat je in ieder geval 2 nachten in dit park moet verblijven om daar de grens over te mogen steken naar Zuid Afrika. De campings bleken hier flink vol, aangezien het op dat moment school vakantie was. Heel veel Zuid Afrikaanse gezinnen met alle mogelijke camping spullen EN thermo ondergoed, want het is nu echt winter. Wij hebben deze nachten bijna niet geslapen omdat het te koud was onder ons dekbed. We vonden het park niet zoveel aan, op een aantal cheetas na, die we vlak naast de weg konden bewonderen terwijl zij aan het smullen waren van een struisvogel. Na het park zijn we naar Upington gereden, waar we 2 heerlijke slaapzakken hebben gekocht. Kleine investering zo aan het einde van de reis, maar dit maakt het mogelijk dat we nog net wat langer kamperen en zo verdienen we dat dus makkelijk weer terug. Hierna hebben we nog een nacht geslapen in Springbok en nu zijn we op een mooie camping in Cederberg Wilderness Area, waar we vanmiddag lekker hebben kunnen wandelen. Morgen rijden we de laatste 200 km naar Kaapstad en begint de laaste fase van onze reis: de auto verkopen. We hebben onze advertenties weer bijgewerkt en aangevuld en nu maar hopen dat dit proces soepel verloopt. Daarnaast hebben we bij aankomst in Kaapstad niet zoveel toeritsische dingen gedaan, dus gaan we bijvoorbeeld zeker nog de Tafelberg op. Tot slot hebben we veel zin om een aantal mensen weer te zien. Een vriendin van mij uit Australie, Tanya (die oorspronkelijk uit Zuid Afrika komt), die komt hier haar familie opzoeken. Haar broer Mark en zijn vriendin Alice, Achilles (de man waarvan we de auto hebben gekocht) en natuurlijk de Parkers, die hun wijnboerderij Altijdgedacht net buiten de stad hebben. De 19e vliegen we naar Nederland en dan zijn we de 20e echt weer even terug. We mogen tot 6 augustus in het huis van hele lieve vrienden in Haarlem logeren. We verwachten daarna weer een tijd naar het buitenland te gaan, dit keer om weer eens te werken. Misschien Hongkong of Singapore...we will see.

Groeten, Ilse