Van Dodoma (Tanzania) tot Chobe (Botswana)

Ten eerste: de foto link:

https://picasaweb.google.com/102779940520925305445/8eBlogVanDodomaTotChobe?authuser=0&authkey=Gv1sRgCN6Q5_raxLLzzgE&feat=directlink

Na onderhoud en een kleine reparatie aan de auto zijn we vanuit Dodoma richting Iringa gereden. We waren hier, vanwege onze bizarre route, al eerder geweest. Ditmaal wisten we echter een leuke camping waar we konden overnachten. Een prachtige plek waar we heerlijke steaks en groente konden kopen (sinds lange tijd eens wat anders dan tomaten en rode uien). Van de eigenares kregen we ook nog lekkere versgemalen Tanzaniaanse koffie, iets wat we zelf nergens hebben kunnen vinden. We kregen van haar ook een aantal tips voor ons vervolg richting Malawi. Een daarvan was een bergpas met 52 haarspeldbochten. Dit bleek een pittige klim, maar wel erg mooi. In de bergen reden we door een aantal leuke dorpjes, totdat we (weer eens ;)) bij een slagboom kwamen. De vrouw van de camping had ons verteld dat de weg een stukje door een nationaal park zou gaan (hoofdzakelijk erlangs), maar volgens haar zouden we gewoon door kunnen rijden. Dit was helaas niet het geval. We hebben daar lang gestaan, eerst met iemand die geen engels kon, maar weigerde ons door te laten en vervolgens met een paar jongens die met een grote glimlach zeiden dat we terug moesten rijden naar het laatste dorp om daar bij het kantoor ‘permits’ te kopen. Ondertussen mochten alle Tanzanianen gewoon doorrijden. De toegang zou voor ons 80 dollar zijn, terwijl de weg LANGS het park dus maar iets van 20 km lang zou zijn. Flink gefrustreerd zijn we toen de hele bergpas weer teruggereden om onze route verder op asfalt te vervolgen. Op dat moment waren we helaas echt klaar met Tanzania. Jammer, want het is een mooi land met veel vriendelijke mensen..maar ze moeten wat ons betreft echt iets doen aan hun parkbeleid en het idee dat bij vele mensen lijkt te leven dat wij Mzungu’s (= blanken) van geld zijn gemaakt.

De laatste nacht in Tanzania hebben we op de parkeerplaats van een hotel in Tukuyu geslapen. De volgende ochtend hebben we van onze laatste Shillings ananas, tomaten en eieren gekocht en vervolgens zijn we de grens overgegaan naar Malawi. Dit viel erg mee. Veel iets te enthousiaste en aanhoudende geldwisselaars en mensen die zich op een verwarrende manier bemoeiden met de documenten die we in moesten vullen, maar alles verliep toch vrij vlot. We kwamen daar wel een jongen uit Hongarije tegen die het land niet in kwam. Hem werd verteld dat hij terug moest naar Dar el Salaam (aan de andere kant van Tanzania) of 70 dollar betalen voor een visum. Het blijft Afrika...

Onze eerste indruk van Malawi was positief, vrij goede asfalt weg, vriendelijke agenten, vruchtbaar land en in het eerste stadje zelfs een bescheiden supermarkt (import uit Zuid Afrika, dus wel erg duur).Wat ons vooral opviel was dat er hier erg veel blanken rondlopen en dat er heel veel hulpverleningsorganisaties en religieuze instellingen zijn. Onze eerste stop werd Nkhata Bay, een mooi plaatsje aan het gigantische Lake Malawi. We hebben hier een paar dagen aan het strand gekampeerd. Ik had waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, dus hebben we het even rustig aan gedaan totdat ik weer fit was.

De verwachte korte rit naar onze volgende bestemming, Viphya Plateau, duurde uiteindelijk bijna de hele dag. We wilden via een stadje rijden, Mzuzu, om daar te pinnen en te tanken. Tien km. hiervoor kwamen we tot stilstand, een vrachtwagen geschaard over de weg en een bus uit tegengestelde richting met zijn neus er net niet tegenaan. Na ca. 1.5 uur wachten (op afstand vanwege het gedrang van andere auto’s...en dat op een vrij steile helling) zagen we beweging. Blijkbaar gingen mensen er via de berm langs. Toen wij eindelijk bij deze berm aankwamen, werd er plotseling een boomstam voor ons neergegooid. Tegelijkertijd begon iemand tegen ons te schreeuwen dat we hem geld moesten betalen omdat zij het mogelijk hadden gemaakt dat wij er langs konden rijden. Een logische en slimme zet zou zijn geweest om op dat moment te lachen en te betalen. Echter, wij zijn geirriteerd omgedraaid en op zoek gegaan naar een andere route. Helaas, aangezien de omweg lang en verwarrend was, via kleine weggetjes door de bergen. Die nacht hebben we geslapen op een camping bij een lodge, midden in het bos. We hadden deze plek gekozen omdat je daar mooi zou kunnen mountainbiken. Joris heeft dit de volgende ochtend gedaan, samen  met een gids. Ik ben niet meegegaan, omdat hij een heel ander fiets tempo heeft dan ik. Aangezien we qua parken en wilde dieren meer verwachten van de komende landen, hebben we besloten om de volgende dag alweer door te rijden naar Zambia. De grensovergang was natuurlijk weer enigszins verwarrend, ditmaal omdat er steeds weer iets anders betaald moest worden. Het vreemste bedrag bleek de Counil Tax voor het gebied waar we het eerst doorheen zouden rijden. Zo gingen we van loket, naar iemand’s bureau, naar kantoortje dat op een verborgen bouwterrein leek te staan. Uiteindelijk waren we 180 dollar armer en mochten we eindelijk door. Onze eerste stop in ons alweer 8e Afrikaanse land was een camping bij Chipata. Niks bijzonders, maar wel voor het eerst sinds lange tijd weer eens een supermarkt met een best aardig assortiment, na 4 maanden onderweg ga je dat soort dingen extra waarderen. Met een kar vol verse groente, vlees, kaas en wat Zambiaanse biertjes, zijn we hierna doorgereden naar een camping bij South Luangwa NP. Dit bleek een prachtige camping, aan de rivier Luangwa en eigenlijk een beetje in het park, aangezien ze hier niet aan hekken doen. We werden bij aankomst dan ook goed gewaarschuwd voor de dieren die langs of over de camping kunnen lopen en ’s nachts mag je niet je tent uit om naar het toilet te gaan. Vanaf ons plekje (verhoogd, aan het water) konden we de hippo’s zo zien liggen. De volgende ochtend reden we om 5.30 naar de ingang van het park en toen we net de camping afreden, kwamen we al een giraf gezin tegen, even later gevolgd door een nijlpaard in de berm. We hebben vervolgens bijna de hele dag door het park gereden, veel prachtige dieren gezien...maar nog steeds geen luipaarden en leeuwen.

De dag erna werd een dagje camping, genieten van het uitzicht, wasje doen en ons vooral richten op de tijd die we nog over hebben, de parken die we nog willen zien en de praktische zaken die daarbij komen kijken. Het is bijvoorbeeld vaak niet duidelijk of je wel/ niet moet reserveren voor een park, of je in dollars moet betalen of in de munteenheid van het land, of je bij de ingang kunt betalen, of dat je hiervoor ergens anders naartoe moet..etc. Daarbij hebben we vaak geen toegang tot internet, waardoor dingen opzoeken of reserveren ook een uitdaging worden (eentje die we liever niet hebben). Het leuke aan dit orienteren en plannen, is dat we er allebei weer zin in krijgen, na ons dipje van de afgelopen weken. Achteraf gezien hadden we niet door Tanzania moeten rijden. We hebben in ieder geval veel zin in de komende periode. Tot slot zijn we op dit moment (in hoeverre mogelijk) bezig met de verkoop van de auto. Het zou heerlijk zijn als we daar de komende weken al wat meer duidelijkheid over krijgen, zodat we daar aan het einde van de reis niet teveel onzekerheid over hebben. (Dus, mocht je erg jaloers op ons zijn of iemand kennen die al heel lang zo’n mooie reis zou willen maken, laat het me weten en ik stuur de details van de auto en wat mooie foto’s door).

Die dag hebben we een ‘night drive’ door het park gedaan en toen alsnog een luipaard gezien, slapend, dus niet heel spannend en in het gezelschap van meerdere auto’s. En een aantal leeuwen, kauwend op de laatste restjes van een zebra.

De twee hieropvolgende dagen werden weer eens ‘rij dagen’ om in Livingstone te komen, via Lusaka. Bij Livingstone hebben we enorm genoten van de Victoria Falls. Wij waren 1.5 jaar geleden onder de indruk van de Niagra Falls, maar deze watervallen zijn nog heel wat indrukwekkender! 

Vandaag zijn we de grens tussen Zambia en Botswana overgestoken, de makkelijkste (en goedkoopste) grensovergang van de afgelopen paar maanden. Aan de Zambiaanse kant hebben we succesvol doch beleefd de geldwisselaars genegeerd. Het stempelen verliep vlot. We moesten weer eens over een rivier heen om bij Botswana te komen, wat enige chaos opleverde vanwege de grote hoeveelheid enorme vrachtwagens die daar kriskras door elkaar staan en waar wij onbeschadigd tussendoor moesten manouvreren. De ferry bracht ons in 5 minuten naar de overkant en zoals door de Lonely Planet voorpeld was het hier erg goed geregeld. We waren in no time door immigratie en douane heen, moesten geen gekke onverwachte bedragen afrekenen en we werden door niemand lastig gevallen.    

Op dit moment staan we op een camping, niet ver bij de grens vandaan en tevens vlakbij Chobe, het eerstvolgende park waar we doorheen gaan rijden. We hebben vanmorgen 2 campings geboekt midden in het park, waarvan de laatste vlakbij de ingang van de Okavango Delta ligt, van waaruit we Moremi Game Reserve zullen bekijken. Verder hopen we de Makgadikgadi Pans te zien..zou ook erg mooi zijn. What a life, what a life..

Groeten, ilse