Van Underberg tot Pretoria (5e blog)

Underberg tot Pretoria.

Tijdens het laatste blog zaten we nog in de hostel Khotso. We hebben daar nog een paar dagen genomen zodat Joris nog wat meer kon opknappen. Ik heb voor de eerste keer in m’n leven een tocht te paard gemaakt. Dit was erg leuk, door het prachtige land heen. Ik vond het ook wel spannend, met name omdat mij paard nogal sociaal was naar de andere paarden in het gebied en hij het nodig vond om steeds zijn enorme kop opzij te gooien en dan hard begon te hinniken.

Toen Joris weer fit was en de wagen (“Mitch”) weer schoon, zijn we weer op pad gegaan, ditmaal weer richting de kust, ten noorden van Durban. Dit gebied is vol met suikerriet velden en erg groen. Helaas is daar heel veel regen voor nodig, dus zijn we daar meerdere keren flink natgeregend. Toen we op een avond drijfnat in een pizzeria aankwamen begon het tijdens de maaltijd nog harder te regenen en te waaien. Zo hard, dat we vroegen of er misschien taxi’s reden. De eigenaar deed zijn best, maar kon niks (betaalbaars) vinden. Vervolgens heeft hij ons toen zelf even thuisgebracht! Hierna zijn we doorgereden naar St. Lucia, om daar ons strand geluk te beproeven. We kwamen hier terecht in iSimangaliso Wetland Park. Hier hebben we de volgende dag een mooie tocht door gemaakt en onze eerste nijlpaarden gespot en neushorens (de laatste alleen in de verte). De volgende dag zouden we om 5 am opstaan om vroeg bij de ingang van Hluhluwe iMfolozi Park te staan, echter een beetje ontmoedigd door de zoveelste heftige regenbui, kwamen we daar iets later aan. Dit werd wel een hele mooie dag rijden, van ‘loop’ naar ‘loop’. We hebben daar ontzettend veel mooie dieren gezien, veel giraffen, olifanten, neushorens, hertachtigen, zebra’s, prachtige vogels etc. Tijdens het laatste deel van de rit moesten we helaas een beetje doorrijden, dus weinig spotten en veel gaten in de weg ontwijken. We moesten namelijk al om 18u. het park uit zijn (anders zouden we een flinke boete krijgen).  Maar, toen stond er plotseling een enorme mannetjes olifant op de weg en hij was duidelijk niet van plan om aan de kant te gaan. Langzaamaan ontstond er een file en moesten we een paar keer met z’n allen achteruit. Hierop werden sommige mensen weer boos, omdat dit de olifant onrustig zou maken. Wij vonden het echter niet zo’n fijn vooruitzicht dat we platgewalst zouden worden door dit enthousiaste dier, dus toch maar verder achteruit. Na een tijdje liep hij ons voorbij en zijn we nog wat sneller doorgereden naar de uitgang, toen zelfs vlot langs een groep giraffen en neushorens moeten rijden, maar om 17.50 reden we het park uit.

Op de camping waar we vervolgens terecht kwamen werden we de hele nacht bewaakt door herdershond Nelson (die bewaakt blijkbaar elke dag de eerste gasten die arriveren), wat ons een beetje nachtrust heeft gekost, maar t was ook wel grappig.

Vervolgens door naar Sodwana Bay. Hier weer veel regen gehad, maar gelukkig ook af en toe een zonnetje, waardoor we een beetje van het mooie strand konden genieten en ’s avonds lekker konden braaien. Al moesten we enorm oppassen met de apen, toen we even niet opletten, zaten ze in de auto en tijdens de wegjaag-actie stal eentje een komkommer van de tafel waar ik een salade aan het maken was! Het duiken zou daar fantastisch zijn, dus op een dag dat het weer goed genoeg zou zijn boekte Joris 2 duiken. Hij kwam helaas na 1 duik alweer terug, de zee was nog zo in beweging geweest, dat hij op 5 meter diepte ziek was geworden. Dikke pech voor Joris, die momenteel roept dat hij voortaan gaat snorkelen.

De volgende stop was Kosi Bay, waar we gezelschap hadden van een tamme kraai, genaamd Kraai (Zuid Afrikaans!). Blijkbaar had de eigenaar van de camping even terug zijn ouders doodgeschoten omdat de kraaien alle andere mooie vogels wegjaagden. Hij had toen niet gezien dat er ook een kleintje was en zijn collega heeft hem toen maar geadopteerd. We hebben daar, met de eigenaar, nog een mooi boottochtje gemaakt, over de meren in die omgeving. Met nijlpaarden om ons heen in het water, mooie waterwegen, prachtige traditionele vis fuiken van de plaatselijke bewoners (zie foto’s) en een beetje snorkelen, werd dit een mooi dagje. Al moesten we aan het einde van de tocht vluchten voor noodweer. Toen we terugkwamen bij het huis van de eigenaar (op de camping), zagen we dat hij een aantal opgezette dieren had. Hij vertelde trots over zijn jaag-ervaringen en daarbij dat hij vorig jaar nog een Kudu had geschoten. Het hoofd was ondertussen bijna geprepareerd en van de poten liet hij voor alle drie zijn zonen en zichzelf een lamp maken!! Na deze trotse woorden vloog hij naar z’n vriezer en haalde Kudu worst tevoorschijn die wij die avond op de braai mochten gooien!!!! Tja, Afrika!

Hierna was het tijd voor Swaziland. Aangezien we al even geen internet meer hadden gehad en we niet zulke planners zijn, kwamen we er daar pas achter dat Pretoria (stad) een stuk lager lag dan gedacht en moesten we ter plekke de route aanpassen omdat we in Pretoria onze visa voor Tanzania moesten regelen. Dit gaf ons wel de kans om naar een prachtige vallei te gaan waar we erg leuk hebben geraft! Joris en ik bleken (weer eens ;)) een goed team! Er gingen, naast ons en de begeleiders, 3 enorme Russen mee. Toen ze aankwamen lopen maakte ik me een beetje zorgen. Met al die spieren zouden ze natuurlijk heel hard gaan en daar kom ik natuurlijk niet tegenop met mijn smalle armen. Echter, naast het feit dat de heren niet (zo goed) konden zwemmen, hadden ze het ‘gewicht verplaats- en stuur gedeelte’ niet zo goed begrepen. Wij hebben 1 van de Russen 3 keer moeten redden! Joris is zelf 2 keer uit de boot gevlogen, hij zat achterin de boot (wat een kwetsbare positie is), gelukkig kan Joris prima zwemmen en hoefde hij niet opgepikt te worden door andere bootjes. Aan het einde van deze dag wilden we heel graag ‘ de beste pizza van Swaziland’ eten bij een restaurantje tegenover de hostel. (En mensen, geen zorgen, dit is pizza nr. 3 van deze reis, verder proberen we elke dag te koken). Het restaurant was echter gesloten. Er liepen wel wat mensen rond en met een lieve glimlach kreeg ik het toch voor elkaar dat de oven aan ging en zaten we met zn 2’en op een prachtig terras (omringd door een soort jungle) te genieten van inderdaad erg lekkere pizza’s!

De dag erna hebben we vaart gemaakt richting Pretoria, omdat we hoorden dat er een Public Holiday aankwam (waardoor het dagelijks leven stil komt te liggen) omdat daar een aantal dingen geregeld moesten worden.

Pretoria is een flinke stad, met 1.65 miljoen mensen. Er zijn hier onder meer veel ambassades te vinden, gelegen in brede, groene lanen. Als je meer naar de buitenwijken rijdt, zie je vooral bouwval, flats etc. Wij hebben de eerste nacht gelogeerd in een hostel in een prima buurt. Hier moesten we echter uit omdat de daaropvolgende dagen alles was volgeboekt. Uiteindelijk zijn we toen op de camping aan de rand van de stad terecht gekomen. Een hele andere wereld. Hier ‘wonen’ meerdere mensen die uit hun huis zijn gezet of hier om andere reden voor hebben gekozen en onderling botert het niet helemaal. Al snel worden we ingelicht over anderen die hun kind niet naar school zouden laten gaan. Dus. En dan heb ik nog een schokkend voorbeeld. Een stel dat steeds bij ons langskomt om te kletsen, op zich erg aardig, mooie verhalen, allerlei tips en zelfs cadeaus (zelfgemaakte jam met suikerspin (!) en zelfgemaakte chilli saus). Maar, de man probeert daarnaast duidelijk hoe ver hij kan gaan bij ons als het aankomt op ‘humor’ met betrekking tot ‘zwarten’ (hij gebruikt ook andere woorden). Dit gebeurt ons wel vaker en eigenlijk reageren we nooit echt zodat we neutraal blijven. Meestal waarschuwen mensen ons voor ‘de zwarten’ en adviseren ze ons om meer wapens te kopen etc. Gisteren begon hij uit het niets een mop te vertellen die zo walgelijk was dat ik hier toch wat van moest zeggen. Ik zal hem hier vertellen omdat dit zeker ook Afrika is en zelfs een vrij groot onderdeel van het leven dat we hier waarnemen.

Hij vertelde (met een grote glimlach) de volgende ‘grap’: blanke jongens gingen in de tijd van de Apartheid in de avond nog wel eens op pad met een ‘bakkie’. Met z’n allen in de auto, stokken mee en dan vanuit de auto ‘zwarten’ slaan. Op een avond sloegen ze een vrouw, maar ze reageerde hier niet op. Toen nog maar eens terug en weer slaan. Weer geen reactie. Vervolgens nog een derde maal terug en nog een poging. Ze keken nog eens goed en zagen toen de reden van het uitblijven van een reactie. Ze had een baby op haar rug en had zelf niks van de stok gevoeld..

Mensen benaderen ons daarnaast ook voor leuke, lieve dingen. Bijvoorbeeld een groepje dat ons ’s avonds kaarsen kwam brengen omdat het Earth Hour was en ons uitnodigden om een drankje bij hun te komen doen.

We willen eigenlijk helemaal niet in steden zijn in Afrika, omdat er meer criminaliteit is en omdat Afrika buiten de steden een stuk mooier is. We zijn hier echter om wat zaken te regelen. Momenteel liggen onze paspoorten bij de ambassade van Tanzania en dinsdag kunnen we deze ophalen met onze visa. We hebben de auto net weggebracht naar de Mitshubishi garage voor een flinke beurt. We zijn naar de kapper geweest (niet zo’n succes, maar dat hoort denk ik bij reizen), wat nodige spullen gekocht en verder veel gebruik gemaakt van het internet in een koffie zaak vlakbij de camping. We proberen zo wat contact te houden met Nederland en wat dingen te plannen voor de rest van de reis.

Hierna gaan we door naar de Blijde Rivier Canyon en Kruger om vervolgens door te rijden naar Zimbabwe!

Liefs, ilse

Ps. aangezien ik niet zo tevreden ben met de foto mogelijkheden van deze blog site, voeg ik hierbij een Picassa link toe waarop onze foto's te zien zijn:

https://picasaweb.google.com/102779940520925305445/5eBlogArikaUnderbergTotPretoria?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKTIoPX0-ZjOzgE&feat=directlink