4e blog. Oost Kaap kust tot KwaZulu Natal

Oost Kaap kust tot KwaZulu-Natal, via Lesotho

Naarmate we verder naar het noorden rijden wordt het landschap steeds heuvelachtiger. Overal scheuren in de aarde, die het landschap een dramatisch effect geven. Doordat het steeds rotsachtiger en mistiger wordt krijgen we het gevoel alsof we door Schotland rijden. Buiten hebben steeds meer mensen jassen aan. We zien overal in het land achthoekige huisjes met toilet hokjes een eindje verderop. Overal dieren op de weg en schoolkinderen die naar huis proberen te liften. Als we kleine stadjes/ dorpjes doorrijden voelt het elke keer als een grote markt. We zijn nu nog de enige blanken en mensen kijken vol verbazing naar onze auto. De verbazing is nog groter wanneer we (weer eens!) gaan tanken, de tank lijkt een bodemloze put te zijn. Soms komt er zelfs een collega kijken, waarschijnlijk met de vraag waarom het zo lang duurt! We overnachten in Lady Grey, bij een oude man die in een prachtig verbouwd kerkje woont. In het bijgebouw zat vroeger een schooltje en daar heeft hij nu een aantal slaapkamers in gemaakt. Wij slapen in de tuin, lekker in de tent, waar we nog steeds erg blij mee zijn. De man zit vol verhalen over zijn leven en over de geschiedenis van Afrika. Dit blijkt verder nog een erg nuttige stop aangezien hij ons vertelt dat we niet door Sterkspruit kunnen rijden omdat daar ‘riots’ aan de gang zijn. De mensen daar eisen dat de staat meer voor ze doet. Ze hebben de afgelopen dagen meerdere gebouwen in brand gestoken, op straat worden autobanden verbrand en er worden blijkbaar strijd-dansen (toy-toying) uitgevoerd. De volgende dag nemen we een flinke omweg en rijden we met een grote boog om het stadje heen. Dit ‘kost’ ons ruim 100 km, maar better safe than sorry!

De grensovergang naar Lesotho blijkt heel rustig. Iemand bekijkt bij de auto onze paspoorten en babbelt een beetje over Kaapstad en geeft aan dat we even moeten wachten op de baas...hij zit op het toilet. Tien minuten later komt hij aangelopen. Joris loopt per ongeluk het kantoortje binnen (enthousiast als hij is) waar we netjes buiten aan het loket moeten verschijnen. Allemaal geen probleem, met onze verse ‘departure’ stempels rijden we door naar de ‘arrival’ kant. Daar reageert niet echt iemand op onze aankomst. We zetten de auto voor de slagboom, groeten iedereen vrolijk en vragen of we nog iets moeten doen. Vervolgens staat er een vrouw langzaam op en gaat ons voor richting een kantoortje. Daar vullen we een formulier in en nadat we bij de slagboom hebben betaald mogen we doorrijden.

Lesotho is echt een ander land. In het wijdse, bergachtige landschap zie je overal eenvoudige huisjes met bescheiden akkers. Alles ziet er keurig uit en hier en daar hebben mensen zelfs bloemen bij hun huis gepland. Wat ons het meeste opvalt is, dat de meeste mensen met een enorme glimlach naar ons zwaaien. Wanneer we verder het land in rijden wordt er vaker om ‘sweeties’ gevraagd, waarop  wij maar gewoon vrolijk terug zwaaien.

Verder zijn bijna alle mensen zo goed als kaalgeschoren. En je ziet veel mensen met mutsen, hoeden en/ of parasols. En de herders die je overal ziet (lopend/ te paard) dragen traditioneel een deken om zich heen. Ik heb ontzettend vaak gedacht “wat zou dit een mooie foto zijn!”.     Ik vond het echter geen geslaagd idee om mensen zomaar op de foto te zetten. De foto’s die ik wel van mensen heb genomen zullen van niet al te beste kwaliteit zijn omdat ze vanuit de auto zijn gemaakt.

De eerste dag rijden we voornamelijk op de geasfalteerde hoofdweg die door het hele land loopt. Alleen het laatste stukje naar de camping (1 van de weinigen) is erg pittig en we blijven maar hopen dat de camping snel in beeld komt. De camping ‘Moorosi Chalets’ ligt prachtig in een afgelegen vallei. Een paar rondavels (de traditionele huisjes) en een paar douches en toiletten. Heerlijk, t voelt bijna als alleen op de wereld. Totdat...er 26 zeer luidruchtige volwassenen en kinderen arriveren. Zij hebben duidelijk nog nooit van het begrip ‘inside voice’ of ‘rekening houden met je buren’ gehoord. En, ze hebben een generator mee! Lovely.

We hebben ze zoveel mogelijk geprobeerd te negeren. De sterrenhemel ons wentelteefjes-ontbijt van de volgende ochtend maakten een hoop goed.

Aangezien we tijdens het schrijven van het laatste deel van het blog alweer weg zijn uit Lesotho, stap ik nu toch maar over op de verleden tijd..

Op dag 2 in Lesotho werd het rijden een stuk pittiger. De asfaltweg ging al snel over in verschillende versies van dirtroads en aangezien we ook flink aan het stijgen waren, moest de auto soms zelfs in 4wd. Onze eindbestemming van die dag was Sehlabathebe National Park. In de Lonely Planet staat dat je overal in het park mag kamperen. Dat hebben we dan ook gedaan, op 2600 meter hoogte, midden in het park, omringd door bergen en verder helemaal niemand!

Behalve..een hardloper. Dit bleek Steve te zijn, een hele sportieve man en daarbij ook eigenaar van een hostel net buiten Lesotho. We kletsen wat, schrijven z’n gegevens op en hij rent weer verder. Hij overnacht in een gebouwtje ca. 5 km verderop, samen met een paar gasten die onder zijn leiding een tocht te paard maken door dit prachtige gebied. De mist trok vervolgens snel op, om ons heen, t werd een heerlijke koude nacht. Om 5.15 werden we gewekt door 2 Bashoto’s die te paard langs onze auto komen. Wij hebben toen snel nog wat warmers aangetrokken en zijn naar buiten gegaan om een van de mooiste en meest bijzondere zonsopgangen te aanschouwen (en te fotograferen). Joris is zelfs nog een flinke heuvel naast de auto opgeklommen en heeft toen 200 meter hoger nog een tijdje in z’n eentje genoten. Wat hebben wij toch een mooi leven. Om 9u. waren we weer op pad. Dit werd helaas een hele pittige rij dag. We hebben de hele dag gedaan over een hele bescheiden afstand. Door de Drakensberg rijden naar de grens met KwaZulu-Natal en vervolgens de beroemde Sani Pass af (mijn foto’s zijn niet mooi geworden, maar t is eker de moeite waar om het even te googlen).

Toen we vervolgens eindelijk weer op asfalt reden, was het eerst een opluchting en vervolgens de realisatie dat er iets niet goed was. We zijn gestopt, ik heb een rondje om de auto gedaan, eronder gekeken, maar alles zag er goed uit. Joris besloot rustig verder te rijden richting de hostel van Steve, Khotso. En toen ging het mis, het stuur raakte los (draaide volledig rond zonder invloed uit te oefenen op de rij richting van de auto). Joris bleef gelukkig zijn kalme zelf, remde eerst heel rustig en toen de greppel naast de weg echt heel dichtbij kwam, remde hij nog wat harder. De auto kwam tot stilstand op de andere weghelft, een klein stukje in de berm.

We hebben dus enorm veel geluk gehad, 18u., rustig op de weg, geen tegemoetkomend verkeer! En niet op een bergpas of midden in Leshoto!  We hebben de gevaren driehoeken op de weg gezet, de knipperlichten aan. Joris ging kijken of hij iets kon doen met het stuur en ik ging, met de telefoon, op pad naar een restaurant heel dichtbij, om te regelen dat er een ‘towing truck’ zou komen. Toen ik net weg liep, stopte een auto. Dit bleken Lawrance en Catherine Brennon te zijn (eigenaren van een gallerie vlakbij). Als je echt mooie foto’s wilt zien, of mooi keramiek: http://www.underbergstudio.co.za.

Deze mensen hebben in het daaropvolgende uur van alles geregeld, bijvoorbeeld dat er een vrachtwagen kwam om ons daar weg te halen. We konden vanwege het niet werkende stuur niet worden gesleept, dus moest de auto erop worden getakeld. Ze regelden tevens een garage waar de auto de volgende ochtend naartoe gebracht kon worden voor reparatie. Tot slot hebben ze ons vervolgens een lift gegeven naar de hostel en boden aan om de daaropvolgende dagen zonodig onze taxi chauffeurs te zijn aangezien ze hier geen taxi’s hebben. Werkelijk fantastisch!!! En daarbij wil ook graag nog even noemen dat er nog ca. 5 mensen stopten toen we daar gestrand waren, blijkbaar allemaal ‘farmers’ uit de omgeving.

De hostel bleek een paradijsje op een prachtig stuk land van 3000 ha met hele leuke, lieve mensen, ca 110 paarden, een paar ezels (die graag de hostel in komen), 3 honden, een paar kippen en vast nog meer (zoals watervallen enzo J). Toen ik de volgende ochtend het gordijn van onze kamer opende, met m’n ogen nog half dicht, stond daar een paard voor het raam. Erg leuk. Twee dagen later, op de verjaardag van Joris (06-03), konden we de auto weer ophalen. Volgens de mannen van de garage was alles weer ok en konden we weer veilig op pad. Helaas was Joris ondertussen behoorlijk ziek geworden en moest hij snel het bed weer in. Ik schrijf dit laatste stuk op de 6e en hij knapt langzaam weer een beetje op.

Ik heb vandaag m’n eerst tocht gemaakt op een paard, beetje spannend, maar wel erg leuk en door erg mooi landschap. Morgen ga ik de auto goed schoonmaken en als Joris dan weer een beetje fit is, gaan we waarschijnlijk de dag erna weer op pad, richting de kust, boven Durban.